เหล็กที่ใช้ในอาคารสูงอยู่ภายใต้สภาวะความเครียดที่ซับซ้อน และจำเป็นต้องมีคุณลักษณะด้านความปลอดภัยและความน่าเชื่อถือสูง อายุการใช้งานที่ยาวนาน และความสามารถในการต้านทานความเสียหายจากความรุนแรงของแผ่นดินไหวในระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นการกำหนดว่าแผ่นเหล็กที่ใช้ในโครงสร้างอาคารสูงจำเป็นต้องมีคุณสมบัติพิเศษบางประการเป็นหลัก โดยมีประเด็นต่อไปนี้
(1) สามารถต้านทานความเสียหายของแรงแผ่นดินไหวได้ และจะต้องสามารถต้านทานแผ่นดินไหวและแผ่นดินไหวได้ ด้วยเหตุนี้ แผ่นเหล็กต้องไม่เพียงแต่มีความต้านทานแรงดึงและความแข็งแรงของผลผลิตเพียงพอเท่านั้น แต่ยังมีอัตราส่วนผลผลิตที่ต่ำกว่าอีกด้วย อัตราส่วนความแข็งแรงของผลผลิตต่ำสามารถทำให้วัสดุมีความสามารถในการเปลี่ยนรูปเย็นที่ดีและงานเปลี่ยนรูปพลาสติกสูง ดูดซับพลังงานแผ่นดินไหวมากขึ้น และปรับปรุงความต้านทานต่อแผ่นดินไหวของอาคาร
(2) เพื่อให้มีสมรรถนะการเชื่อมที่ดี โดยไม่จำเป็นต้องมีการอุ่นก่อนการเชื่อม และไม่ต้องมีการอบชุบด้วยความร้อนหลังการเชื่อม เพื่อความสะดวกในการเชื่อมที่หน้างาน ซึ่งจะช่วยลดความเข้มของแรงงานและปรับปรุงประสิทธิภาพแรงงาน
(3) จะต้องมีความเป็นพลาสติกและความเหนียวสูงเพื่อให้แผ่นเหล็กมีคุณสมบัติเชิงกลที่ดี
(4) เพื่อให้มีช่วงความผันผวนของความแข็งแรงของผลผลิตน้อยลง เมื่อช่วงความผันผวนของความแข็งแรงของผลผลิตมีขนาดใหญ่ การจับคู่ของความแข็งแรงของผลผลิตระหว่างส่วนต่างๆ ของอาคารอาจแตกต่างจากค่าความต้องการการออกแบบ ซึ่งมีแนวโน้มที่จะเกิดความเสียหายในท้องถิ่นและลดความต้านทานต่อแผ่นดินไหวของอาคาร ดังนั้นมาตรฐานของญี่ปุ่นจึงกำหนดว่าช่วงความผันผวนของความแข็งแรงของผลผลิตจะต้องไม่เกิน 120MPA
(5) ภายในช่วงของข้อต่อคานและคอลัมน์ที่เชื่อมต่อด้วยการเชื่อม เมื่อข้อ จำกัด ของข้อต่อมีความแข็งแรงและรับแรงดึงตามทิศทางความหนาของแผ่น แผ่นเหล็กจะต้องมีความต้านทานการฉีกขาดของแผ่นชั้นในระดับหนึ่ง